grzes, zapomniałeś o najważniejszym: nie mówcie nic o życiu, nie wygłaszajcie filozoficznych sentencji na temat przemocy i wojny w Iraku. od tego jest kino moralnego niepokoju. niech cały ładunek myślowy waszego filmu zawarty będzie w sposobie opowiadania. coś jak u Carpentera czy De Palmy. w ogóle unikajcie pretensjonalnej komplikacji stylu i młodzieżowego efekciarstwa. pamiętajcie, że bohaterowie powinni mówić do siebie, a nie rzucać cool one-linery i popisywać się przed widownią, kto ma lepszy tekst w zanadrzu. na koniec obejrzyjcie pierwszą część Koszmaru z Ulicy Wiązów. poniżej kadr z filmu.
słowem, nakręćcie do bólu schematyczny horror z przepalającą się żarówką i złowieszczo skrzypiącymi zawiasami. potem możecie się bawić do woli w postmodernizm i inne gówna
